The Twist in the Cable Becomes so Clear as a Little Cube

To start I’ll give you a photo of us sleeping in the car. To give you an idea of what that was like. 🙂
Om te beginnen geef ik jullie een foto van ons, slapend in de auto. Om jullie een idee te geven hoe dat was. 🙂

In the morning it was really cold and windy. We didn’t feel like having cereal out in the cold, so we decided to have a big, warm breakfast somewhere inside. We (except for Morena, she’s vegetarian) had bacon, eggs and tomato with toast and cheese. Hmm! Delicious. Morena had one little piece of pastry. After breakfast we went to a historic place. Some kind of little house that was lived in by… I already forgot. In case you didn’t know yet, history really isn’t my thing. Then there was something about dogs, there was this cool statue. When we did a little walk, the weather made us think of Belgium. It was like a Belgian summer day (yes, yes, I know it’s not thàt bad).
In de ochtend was het erg koud en winderig. We hadden geen zin om cornflakes te eten in de kou, dus besloten we een groot, warm ontbijt ergens lekker warm binnen te hebben. We (buiten Morena, zij is vegetarisch) hadden spek, ei en tomaat met toast en kaas gegeten. Hmm! Heerlijk! Morena had een klein gebakje. Na het ontbijt gingen we naar een historische plaats. Een soort van klein huisje waar bepaalde mensen in hebben gewoond, … Ik ben het al vergeten. Voor ‘t geval jullie het nog niet wisten, geschiedenis is echt mijn ding niet. Dan was er nog iets over honden, er was dit leuk standbeeld. Toen we een kleine wandeling maakten, deed het weer ons aan België denken. Het was gelijk een zomerse dag in België (ja, ja, ik weet dat het niet zó erg is).

When Fleur and Kenny went to do the walk, they didn’t wait for Morena and me. It’s a strange habit the two of them had. I saw them leave and quickly ran after them. I wanted to yell out to Morena, but in my haste I hadn’t seen her. When walking with Fleur and Kenny I started to feel really bad for leaving Morena behind. I was hoping she had seen us and would follow. I quickly started to realize that was not the case. I should’ve gone back, but I didn’t, because it was only a short walk. I figured we’d be back in no time. But that wasn’t a good excuse of course. Understandably Morena was upset when we came back, I would be too. I felt enormously guilty. I know she felt left out as it is, since Fleur and Kenny often just talked to each other in Dutch. Fleur did try to speak English often and did try to involve her in a lot of things. After the historic site we went to see a blowhole, an arch and a kitchen. On the road we saw our first Tasmanian devil warning sign. (We had also seen some dead devils as roadkill already)
Toen Fleur en Kenny de wandeling gingen doen, hadden ze niet gewacht op Morena en mij. Het is een vreemde gewoonte dat die twee hadden. Ik zag ze weggaan en ben snel achter hun aan gelopen. Ik wou Morena roepen, maar in mijn haast had ik haar niet gezien. Toen ik met Fleur en Kenny aan het wandelen was, begon ik me slecht te voelen omdat we Morena hadden achter gelaten. Ik hoopte dat ze ons gezien had en zou volgen. Ik realiseerde me snel dat dat niet het geval was. Ik had moeten teruggaan, maar ik heb het niet gedaan, omdat het maar een korte wandeling was. Normaal waren we snel terug. Maar dat was natuurlijk geen goed excuus. Morena was wat van streek toen we terug waren, terecht, ik zou dat ook zijn. Ik voelde me enorm schuldig. Ik weet dat ze zich sowieso al buitengesloten voelde, aangezien Fleur en Kenny vaak in het Nederlands tegen elkaar praatten. Fleur probeerde wel regelmatig Engels te praten en haar bij dingen te betrekken. Na de historische plaats gingen we naar een spuitgat, een boog en een keuken. Onderweg zagen we ons eerste Tasmaanse duivel waarschuwingsbord. (We hadden ook al dode duivels op de weg gezien.)

We first went to the arch and the kitchen. It was not an actual kitchen, just a spot with water erosion called Devil’s Kitchen, located near the Tasman Arch. The two pictures on the top are the arch, the one on the bottom left is Devil’s Kitchen, the one on the bottom right is a lookout.
Eerst gingen we naar de boog en de keuken. Het was geen echte keuken, gewoon een plaats met watererosie genaamd Devil’s Kitchen, gesitueerd nabij de Tasman Arch. De bovenste twee foto’s zijn de boog, die linksonder is Devil’s Kitchen en die rechtsonder is een uitkijk.

It was a very nice lookout, but we were a bit sad because of the ‘sad’ weather.
Het was een erg mooie uitkijk, maar we waren wat droevig vanwege het ‘droevige’ weer.

We then went to the blowhole. It’s always nice to watch water splash. It’s relaxing. The photo on the top is Kenny’s. I had been ready and waiting for a long time to photograph a big splash. But it came right after I had put away my phone of course. Morena ate a bucket of fresh sea fruit. She was a bit upset that no one wanted to share it with her, but the three of us were still full from breakfast.
Daarna gingen we naar het spuitgat. Het is altijd fijn om water te zien klotsen. Het is rustgevend. De bovenste foto is van Kenny. Ik had lang staan wachten voor een big splash, maar die kwam natuurlijk vlak nadat ik mijn gsm had weggestoken. Morena at een doos verse zeevruchten. Ze was wat teleurgesteld dat niemand het met haar wou delen, maar wij drieën waren nog vol van het ontbijt.

After that we went to Port Arthur. But it was a bit late already and we all thought it was a tat expensive (especially because you had to pay even more for all the stuff that actually sounded interesting). So we decided not to go in. Morena had the idea to go to a wine tasting. Not my favorite activity, since I don’t really like wine that much, but I didn’t mind to go to do something fancy. But the wine tasting we did wasn’t fancy at all. We just had to hang next to the register. They gave each of us a glass and we got to taste two white wines and two red. They didn’t even give us the possibility to rinse our glasses in between the wines. Isn’t that weird? So whatever was left of the previous wine, just got mixed in with the next.
Daarna gingen we naar Port Arthur. Maar het was al wat laat en we vonden het een beetje duur (zeker aangezien je nog meer moest betalen voor de dingen die echt interessant klonken). Dus besloten we om niet naar binnen te gaan. Morena had het idee om naar een wijnproeverij te gaan. Niet mijn favoriete activiteit, aangezien ik wijn niet zo lekker vind, maar ik vond het zeker niet erg om iets fancy te doen. Maar de wijnproeverij was helemaal niet fancy. We moesten gewoon naast de kassa hangen. Daar gaven ze elk van ons een glas en kregen we twee witte en twee rode wijnen te proeven. Ze gaven ons niet eens de mogelijkheid om onze glazen te spoelen. Is dat niet raar? Dus wat er ook overschoot van de vorige wijn, werd gemixt met de volgende wijn.

We spent the night on a camping spot in Hobart. Some friendly people had given us a heater. I stood in front of it all night, in a little garage that people could use to eat and relax. We met some nice people and had a very nice night. At some point something started to smell funny, but I didn’t pay attention to it. Somewhat later Morena said: “Do you guys smell that? Smells like something’s on fire!” They all looked at me and as I turned around to check, they saw that my vest was starting to burn up. We were right on time to stop it from catching actual fire! Haha! That would’ve been a story! Now I can remember this night as the night I almost caught fire.
We hebben overnacht op een kampeerplaats in Hobart. Een aantal vriendelijke mensen hadden ons een verwarming gegeven. Ik heb er de hele nacht voor gestaan, in een garage die mensen mochten gebruiken om te eten en te relaxen. We hebben leuke mensen ontmoet en hadden een erg gezellige avond. Op een betaald moment rook er iets vreemd, maar ik schonk er geen aandacht aan. Wat later zei Morena: “Ruiken jullie dat? Het ruikt alsof er iets in brand staat!” Ze keken allemaal naar mij en terwijl ik me omdraaide om te kijken wat het was, zagen ze dat mijn vest was beginnen opbranden. We waren net op tijd om het te stoppen voor het echt vuur vatte! Haha! Dat zou nogal een verhaal zijn geweest! Nu kan ik deze avond herinneren als de avond dat ik bijna vuur vatte.

The next day we went to Mount Wellington. It was very cold up there.
De volgende dag gingen we naar Mount Wellington. Het was eg koud daarboven.

I even found snow! (after I heard a little kid yell “snow!”)
Ik heb zelfs sneeuw gevonden! (nadat ik een kindje “sneeuw!” hoorde roepen)

But what a beautiful view!
Maar wat een mooi uitzicht!

And of course we were going to do a walk. At some point the track split up. Morena didn’t like where this was going. She wanted to stay on the nice man made path, while the three of us wanted to do the walk where there was no path, just poles to follow. Against her will, Morena followed, because it wasn’t too bad. But she was complaining the whole way about how it’s not fun if you have to concentrate on the path, because you can’t look around.
En natuurlijk gingen we een wandeling doen. Op een gegeven moment splitste het pad zich. Het beviel Morena niet waar dit naartoe ging. Zij wou op het mooie kunstmatig pad blijven, terwijl wij drieën de wandeling wouden doen waar er geen pad was, maar enkel palen om te volgen. Morena volgde ons, aangezien het nog niet al te erg was. Maar ze klaagde de hele weg over hoe het niet leuk is als je je op het pad moet concentreren, omdat je dan niet kan rondkijken.

It then got a little worse. We had to start jumping a little, because there was water in between the rocks. Morena started considering going back to the car.
Dan werd het een beetje erger. We moesten wat springen, omdat er water tussen de stenen was. Morena begon te overwegen terug naar de auto te gaan.

And then it got too much for her. It started going up and down. We said goodbye to Morena and continued walking after enjoying the amazing view.
En daarna werd het haar te veel. Het begon op en neer te gaan. We namen afscheid van Morena en zetten onze wandeling verder nadat we van het geweldige uitzicht hadden genoten.

We still had a fair bit to walk to Smith’s Monument (the end of the track). It was a very enjoyable walk, although the monument wasn’t really worth seeing, haha! It was an iron plate covered up by a bag. I expected a head on a stick when I lifted that bag up. It looked creepy when we saw it in the distance.
We moesten nog een eindje wandelen naar Smith’s Monument (het einde van de wandeling). Het was een erg leuke wandeling, al was het monument niet de moeite waard, haha! Het was een ijzeren plaat, bedekt met een zak. Ik verwachtte een hoofd op een stok toen ik de zak omhoog hief. Het zag er eng uit van op een afstand.

We had a little rest and went back. I had gone first on the way over, so on the way back I let someone else go first. Fleur led the way, but she soon lost track of the poles, so Kenny took over. After losing track of the poles again, I went first again to lead the way.
We hebben even gerust en dan gingen we terug. Ik was op kop op de heenweg, dus ik liet iemand anders op kop gaan op de terugweg. Fleur ging eerst, maar ze verloor al snel de palen uit ‘t oog, dus Kenny nam over. Nadat we de palen weer kwijt waren geraakt, ging ik terug eerst om ons terug te leiden.

It suddenly became very warm!
Plots werd het heel warm!

After Mount Wellington we wanted to go to MONA, an art gallery. But there was a festival going on and we couldn’t get in without paying for the festival as well. Since it was expensive and most of the day had already passed, it wasn’t worth it. We decided to already take the ferry to Bruny Island instead. When driving off the parking lot, I saw that Fleur and Kenny had a flat tire. So we had to fix that first. They were panicking a bit, because they didn’t have a jack and didn’t really know how to change a tire. I took out my jack and started to get the wheel off the ground (I forgot to undo the bolts first though, so stupid of me, so we had to do that twice). When I wanted to get the bolts loose, I didn’t have enough strength. Damnit, I could’ve been the one to save the day. I asked Kenny for help, telling him to stand on the wrench and put all his wait on it etc. But he wouldn’t listen, he kept pulling it, but I knew that would never work. And he also kept trying both ways while I kept saying: “Righty tighty, lefty loosy!” After I was almost begging him, he gave it a light kick. It was starting to frustrate me, but then a man came over to help us. He put his whole weight on the wrench and jumped on it as hard as he could. He got the bolts off and replaced the tire. I was happy we got the problem fixed, but I was sad that I couldn’t be the hero of the day. 😦 I do feel proud that I was the only one who knew how to do it. I reckon I could’ve done it if I had more time. Anyway, if not and the guy wouldn’t have come to help us, we always could’ve called RACT. Kenny told Fleur off when she suggested it, but why not use it when you have it? That’s what it’s for…
Na Mount Wellington wouden we naar MONA gaan, een kunstgalerij. Maar er was een festival aan de gang en we konden niet naar binnen zonder ook voor het festival te betalen. Aangezien het duur was en het meeste van de dag al voorbij was, was het het niet waard. We besloten om in de plaats al naar Bruny Island te gaan. Toen we de parking afreden, zag ik dat Fleur en Kenny een platte band hadden. Dus dat moesten we eerst oplossen. Ze waren een beetje aan ‘t panikeren omdat ze geen krik hadden en ze niet wisten hoe ze een band moesten vervangen. Ik nam mijn krik en begon het wiel van de grond te krikken (ik was vergeten eerst de bouten los te draaien, zo stom van me, dus dat moesten we twee keer doen). Wanneer ik de bouten los wou krijgen, had ik niet genoeg kracht. Doeme toch, ik had de dag kunnen redden. Ik vroeg Kenny om hulp, hem zeggende dat hij op de moersleutel moest staan en al zijn gewicht erop moest zetten enz. Maar hij wou niet luisteren, hij bleef eraan trekken, maar ik wist dat dat nooit zou werken. Hij bleef ook beide kanten uitproberen, terwijl ik bleef zeggen: “Righty tighty, lefty loosy!”. Nadat ik hem bijna smeekte, gaf hij het een licht schopje. Het begon me te frustreren, maar toen kwam er een man naar ons toe om ons te helpen. Hij zette zijn heel gewicht op de moersleutel en sprong er zo hard op als hij kon. Hij nam de bouten eraf en verving het wiel. Ik was blij dat het probleem opgelost was, maar ik was een droevig dat ik niet de held van de dag kon zijn. 😦 Ik ben wel trots dat ik de enige was die wist wat te doen. Ik denk dat ik het wel had gekund als ik meer tijd had gehad. Hoe dan ook, indien niet en indien de man ons niet was komen helpen, haden we ook altijd RACT kunnen bellen. Kenny berispte Fleur toen ze het voortelde, maar waarom het niet gebruiken als je het hebt? Daarvoor dient het toch…

Because of all that we were only just in time for the last ferry. Morena was very excited. She has a thing for islands.
Vanwege al dat gedoe waren we maar net op tijd voor de laatste ferry. Morena was erg enthousiast. Ze heeft iets voor eilanden.

The next day we started by going to Penguin Island on Bruny Island. It’s an islandception, starting from Australia, a big island of the world. We went to one of the island’s islands and then we went to an island’s island’s island and now we were going to an island’s island’s island’s island.
De volgende dag startten we met naar Penguin Island op Bruny Island te gaan. Het is een eilandception, startende bij Australië, een groot eiland van de wereld. We gingen naar het eilands eiland en dan gingen we naar een eilands eilands eiland en nu gingen we naar een eilands eilands eilands eiland.

Despite the name, there were no penguins. But there were sea stars, in lots of pretty colors (orange, pink, blue, purple, …).
Ondanks de naam, waren er geen pinguïns. Maar er waren zeesterren, in vele mooie kleuren (oranje, roze, blauw, paars, …).

To get back to the car, we had two options. We could take the short walk back, the same way we came. Or we could do the bush walk that would go via the Fluted Cape. Morena obviously wanted to do the short walk, the rest of us wanted to do the long walk. I still felt bad for Morena and wanted to take her side. Also because she would want to stay on Bruny Island for two days and we were only going to stay for one day. She said she wanted to do the short walk back, because there is so much to see and she would rather not waste time. I took her side this time, I’d also like to see as much as possible, it was a pretty good reason to not do the longer walk. Morena had been watching a lot of videos about Bruny Island, so we let her be in charge. Except when it came to bringing the stick she had found and had been walking with. I did not want that thing in my car. Next stop was the lighthouse. On our way Morena suddenly wanted to stop to eat. I didn’t understand why we would waste time dining in a restaurant. I wanted to keep on going, since she had been saying there is so much to see on that island. When she said it wasn’t her idea but Fleur and Kenny’s, I stopped to go talk to them. Morena got a little angry that I kept on going as long as I thought it was her idea but as soon as I heard it was Fleur and Kenny’s, I stopped. But I had only stopped to go tell them the exact same thing, that I wanted to keep on going. We came to the agreement to keep on going. After a few U-turnes, accidentally going onto a four wheel drive road and eventually actually having to do a four wheel drive road, we finally got to the lighthouse. It was a nice spot with nice views.
Voor terug bij de auto te geraken, hadden we twee opties. We konden de korte wandeling terug nemen, hetzelfde als hoe we waren gekomen. Of we konden de boswandeling doen die via de Fluted Cape zou gaan. Morena wou natuurlijk de korte wandeling doen, de rest van ons wou de lange wandeling doen. Ik voelde me nog schuldig ten opzichte van Morena en ik wou dit keer haar kant nemen. Ook omdat zij twee dagen op Bruny Island zou willen blijven en we bleven maar één dag. Ze zei dat ze de korte wandeling terug wou doen, omdat er zoveel te zien is en ze zou liever geen tijd verliezen. Ik steunde haar dit keer, ik zou ook zo veel mogelijk willen zien, het is een goede reden om de lange wandeling niet te doen. Morena had veel filmpjes zitten kijken over Bruny Island, dus we lieten haar de leiding nemen. Behalve wanneer het aankwam op het meenemen van de stok die ze had gevonden en mee had zitten wandelen. Dat ding wou ik niet mijn auto. De volgende halte was de vuurtoren. Onderweg wou Morena plotseling stoppen om te eten. Ik snapte niet waarom we tijd zouden verspillen met gaan eten in een restaurant. Ik wou verdergaan, aangezien ze had zitten zeggen dat er zoveel te zien is op dat eiland. Toen ze zei dat het niet haar idee was, maar dat van Fleur en Kenny, stopte ik om met hun te gaan praten. Morena werd toen wat kwaad dat ik bleef gaan zolang ik dacht dat het haar idee was en dat ik stopte zodra ik hoorde dat het Fleur en Kenny’s idee was. Maar ik stopte enkel om hen hetzelfde te zeggen, dat ik wou blijven verdergaan. We kamen tot het akkoord om verder te gaan. Na een paar keer keren, per ongeluk een weg voor vierwielaandrijving inslaan en na uiteindelijk een andere weg voor vierwielaandrijving te hebben moeten doen, kwamen we eindelijk aan de vuurtoren aan. Het was een mooie plaats met mooie uitzichten.

We then asked Morena whereto next. She said she didn’t know, because that was it for Bruny Island (except for The Neck, but we would do that one on our way back to the ferry). It was barely noon. I got a bit upset with her. I thought there was “so much” to see and that that was the reason we did the shorter walk. I went to ask the guy that worked in the lighthouse what things we should see. The Fluted Cape, was his answer, it’s the highlight of the island. And The Neck, but most definitely The Fluted Cape. I felt anger coming up, but I swallowed it. We went to eat in a restaurant. I ordered us some wallaby spring rolls as a starter. Locally harvested, maybe it was one of the albino wallabies that jump around on Bruny Island. It tasted quite nice, a bit dry, but nice. Fleur was a bit sad, she kept thinking of all the cute little wallabies she had seen.
Daarna vroegen we Morena waar we als volgt naartoe gingen. Ze zei dat ze het niet wist, dat dat het was voor Bruny Island (buiten The Neck, maar dat zouden we doen als we terug naar de ferry gingen). Het was amper middag. Ik was een beetje ontdaan. Ik dacht dat er “zo veel” te zien was en dat dat de reden was dat we de korte wandeling hadden gedaan. Ik ging de man die in de vuurtoren werkte, vragen wat we zeker moesten zien. The Fluted Cape, was zijn antwoord, dat is het hoogtepunt van het eiland. En The Neck, maar zeker en vooral The Fluted Cape. Ik voelde me kwaad worden, maar heb de woede terug ingeslikt. We gingen eten in een restaurant. Ik bestelde wallabyloempia’s voor ons als voorgerecht. Locaal geoogst, misschien was het één van de albino wallaby’s die op Bruny Island rondspringen. Het smaakte vrij goed, een beetje droog, maar goed. Fleur was een beetje droevig, ze bleef maar denken aan al die schattige wallaby’s die ze al had gezien.

Since it was still early, I wanted to go back and do the Fluted Cape walk after all. The short walk we would have to do again was only 20 minutes, so it’s not that long. But Kenny really didn’t want to. I was a bit sad about that. What else where we supposed to do on the island? There was no winning. We went to The Neck and then we took the ferry back, even though it was still early.
Aangezien het nog vroeg was, wou ik terug gaan en de Fluted Cape wandeling toch doen. De korte wandeling die we opnieuw zouden moeten doen was enkel 20 minuten, dus dat is niet lang. Maar Kenny wou echt niet. Ik was teleurgesteld. Wat moesten we anders nog doen op het eiland? Maar ik kon niet winnen. We gingen naar The Neck en daarna namen we de ferry terug, al was het nog vroeg.

Fleur wanted to bake pancakes for my birthday the next day, so we had to go to the store. But first we met up with another (French) Belgian couple that Fleur and Kenny had met in Melbourne. After a while, Morena and I got distracted by cockies. And from now on ‘Fleur and Kenny’ will become: ‘Flenny’.
Fleur wou pannenkoeken bakken voor mijn verjaardag de volgende dag, dus we moesten naar de winkel. Maar eerst ontmoetten we een ander (Frans) Belgisch koppel dat Fleur en Kenny hadden leren kennen in Melbourne. Morena en ik geraakten afgeleid door kaketoes na een tijd. En vanaf nu wordt ‘Fleur en Kenny’: ‘Flenny’.

Morena and I went to the grocery store, while Flenny was buying some fluids for their car. That night we would stay with some friends from the packing shed in Gayndah where Morena and I had worked. They were now working on a cherry farm. I was looking forward to seeing them. Flenny couldn’t find my car on the parking lot, so they texted that they would go ahead to the address of our friends. I thought it was a bit weird, since they didn’t even know those people, but I didn’t feel like being difficult. Morena thought it was unacceptable. We were quite far behind, so Flenny had been waiting on that farm for half an hour already when we arrived. A few minutes after we had caught up with them, the owner of the farm came to ask the four of us (we were still sitting in the cars) who we were and what we were doing. Not knowing if we were allowed to stay on the farm for the night with our friends, I thought of an excuse, but apparently Fleur had already told the guy everything and had told him to ask me for more information (Fleur told me afterwards when I asked what she had said). We got off the farm and met our friends elsewhere. We later drove back in with them. Luckily the boss didn’t come find us again. Since Fleur had told him our plans, I was scared we would be in trouble.
Morena en ik gingen naar de supermarkt, terwijl Flenny vloeistoffen voor hun auto ging kopen. Die nacht zouden we bij vrienden verblijven vanuit de packing shed in Gayndah waar Morena en ik hebben gewerkt. Die waren nu aan ‘t werk op een kersenboerderij. Ik keek ernaar uit ze terug te zien. Flenny kon onze auto niet vinden op de parking, dus ze stuurden dat ze al door zouden gaan naar het adres van onze vrienden. Ik vond dat wat raar, aangezien ze hen niet kenden, maar ik had geen zin om moeilijk te doen. Morena vond het niet kunnen. We waren vrij ver achter, dus Flenny stond al een half uur te wachten op de boerderij voordat wij aankwamen. Enkele minuten nadat we ze hadden bijgehaald, kwam de eigenaar van de boerderij ons vieren vragen wie we waren en wat we kwamen doen (we zaten nog in de auto’s). Niet wetende of we wel op de boerderij mochten overnachten bij onze vrienden, bedacht ik een excuus, maar blijkbaar har Fleur de man alles al verteld en had ze gezegd om mij om meer informatie te vragen (had Fleur achteraf gezegd toen ik haar vroeg wat ze had gezegd). We gingen terug van de boerderij af en ontmoetten onze vrienden ergens anders. Later reden we samen terug. Gelukkig is de baas ons niet meer komen opzoeken. Aangezien Fleur hem onze plannen had verteld, had ik schrik dat we in de problemen zaten.

We had a nice night with Chris, Giacomo and another dude. Morena looked very happy. 🙂 We played Uno, watched weird Youtube videos about bot flies, … (I forgot to take a picture of our lovely night. 😦 ) Somewhat after midnight I went to sleep, a bit sad. While we had been talking about it earlier that night, no one remembered my birthday after midnight. 😦
Het was een fijne avond met Chris, Giacomo en nog een gast. Morena zag er heel blij uit. 🙂 We hebben Uno gespeeld, rare Youtube filmpjes gekeken over horzels, … (Ik ben vergeten een foto te maken van onze gezellige avond. 😦 ) Iets na middernacht ben ik gaan slapen, een beetje droevig. Ook al hadden we het er eerder die avond over gehad, niemand had aan mijn verjaardag gedacht na middernacht. 😦

. M

(( In the meantime I baked Arpi and Kerrie a nice focaccia for Valentine’s.
Ondertussen heb ik voor Arpi en Kerrie een lekkere focaccia gemaakt voor Valentijn.

Happy Valentine’s Day, everyone! I hope it was a good one!
Een fijne Valentijn, allemaal! Ik hoop dat het een leuke was! ))